Luchthartig

12 oktober 2016
Inschrijven voor een loopevenement. Ik kan me herinneren dat ik een paar jaar geleden (toen ik last van mijn achillespees had) vond dat ik in het vervolg  iets minder gretig moest zijn om overal aan mee te willen doen.
Maar de praktijk is anders. Indien er geen pijntjes zijn en het loopt als een trein, ben ik niet te stuiten. Het liefst zou ik elke dag even een stukje gaan hollen en me voor elk leuk loopfestijn opgeven. Zoals bekend zit ik nu in de lappenmand en zit ik te bedenken hoe ik de drie loopjes waar ik een tijdje terug al voor heb ingeschreven ga beleven.
16 oktober zou ik 29 km met iets van 800 hoogtemeters in het Teutoburgerwald moeten lopen. Verder dan 6 kilometer kom ik deze dagen niet. Er zijn echter uitwijkmogelijkheden in Duitsland. Alternatief 1 (12 km rennen) lijkt ook onverstandig. Ik ben er nog niet over uit of ik voor alternatief 2 (6 km rennen) ga of alternatief 3  (12 km wandelen).
Het volgende feest komt ook al heel erg dichtbij. 6 november is de Berenloop, er is reeds  een huisje gehuurd op Terschelling, bootkaartje geboekt en een ticket in huis om 21 km over het mooie eiland te rennen. 6 november, dat is al over eh, 4 weken. Alles afblazen of toch maar voor de gezelligheid mee naar Skylge en aanmoedigen.
En dan is het zomaar december. De maand waarop de Adventurerun op Ameland op de kalender staat. Dat moet lukken. Maar dan moet er wel verbetering optreden.
Een afspraak bij de sportarts maken dan maar.
Eerlijk is eerlijk. Ik had er geen hoge verwachting van. Na wat gedraai en getrek aan mijn been moest ik een paar oefeningen doen. En bij de tweede oefening was het raak. Ik greep naar mijn been en keek haar ongelovig aan. Ze keek terug met een klein lachje. Een voelbalblessure zei ze. Hamstrings.
Ik ging naar huis met oefeningen.assics
Zaterdagochtend tijdens het rennen voelde ik dat ik weer kon afzetten met het ‘zere’ been. En durfde heel voorzichtig te denken dat het ergste leed geleden is.
Ik dacht aan het voorstel van Selma enkele dagen geleden.  Of ik volgend jaar juni mee wil naar Noorwegen om ‘even’ een mooie natuurmarathon te rennen.  Het toeval wil dat haar broer vlakbij het parcours woont, dus onderdak is geregeld en een vliegticket naar Oslo kost tegenwoordig haast niks meer. Duss.
Ik had geantwoord dat ik even niet aan een marathon moest denken.rendier bewerkt
Hoe toevallig is dat er zaterdagmiddag een appje komt: ‘Henk is druk bezig met de training voor de 21 km. Als jij dan 42 doet ga ik 10 doen’. Ik appte met veel smileys terug dat ik geen toezegging kon doen. Toch bleef het in mijn achterhoofd hangen. Want wat ik er van had gezien lijkt het een marathon die mij op het lijf is geschreven.
En was ik toen ik inschreef voor De big Five, ook niet geblesseerd en toen is alles ook goedgekomen.
Nu nog inschrijven.