24 maart 2021
Alle racefietsen die ik in de loop van de jaren heb gehad, heb ik omgebouwd. In ieder geval andere wielen met een hoge velg en een ligstuur.  Een echt tijdritstuur was mooier, maar viel buiten het budget. Zo leek het bijna een echte tijdritfiets. Want dat vond en vind ik prachtige fietsen.

Eind vorig jaar was ik er na lang wikken en wegen uit. Ik wilde voor één keer in mijn leven zo’n fiets hebben. Het zoeken kon beginnen. Avonden lang was ik bezig met vergelijken. Stroopte Markplaats af of er iets moois tussen zat (niet dus, te oud, een te groot frame, of te duur) en las vele reviews en forums. Zo kwam ik op een Canyon uit. En het mooie van dit merk is ook nog dat ze fietsen speciaal voor vrouwen maken. Moest ik daar in het verleden niks van hebben, nu zag ik op de maattabel dat dit veel beter bij mij past.
Toch bleef ik er alleen over praten. Over hoe mooi deze fiets is, dat zij voor mij lijkt te zijn gemaakt en hoe licht van gewicht ze is. Tot Wiebren het zat was en zei: ‘Nu bestel je dat ding’ en de computer aandrukte (Canyon fietsen zijn alleen via Internet te bestellen). Nadat ik het model had aangevinkt en de maat had geselecteerd klikte ik op de button ‘in winkelmand’. Alsof het niks was.
Al na een paar dagen kwam de vrachtauto voorrijden en werd er een grote doos met daarin de fiets in onderdelen geleverd. Gelukkig was het in elkaar zetten een fluitje van een cent.
De fiets stond daarna weken in de kamer te pronken. Fietsen kon niet want óf het regende óf het had gevroren en dus lag er pekel op de weg. Tot de eerste zonnige dag kwam. Ik had gelezen dat je ver naar voren hangt op zo’n fiets, dus een heel ander gevoel dan op de racefiets. Voorzichtig stapte ik op. Het voelde onwennig maar niet verkeerd.
Het ritje daarna werd een rondje van 20 km. Ietsje zenuwachtig ging ik op weg. Buitend de stad voelde ik hoe hard het waaide en er was geen sprake van dat ik op het ligstuur zou gaan liggen. Dat vergde onder deze condities skills die ik niet had. Ik zou direct de berm inwaaien dacht ik.
De tweede keer ging het beter. Ik merkte hoeveel potentie de fiets heeft. Bij thuiskomst pakte ik de Willier racefiets om nog een keer de route te fietsen om het verschil te voelen. Na een paar honderd meter was ik er al over uit. Ik ging deze fiets niet weer gebruiken. En dus stond ze een paar uur later op Marktplaats en was dezelfde avond verkocht. 
Gisteren stapte ik na een aantal weken weer op voor een rondje. Weinig wind en het eerste rechte stuk tot aan de afslag Zwartewegsend helemaal mee. Ik lag op het stuur en keek naar de teller. 35 las ik. Wow, en ik kon nog wel sneller. Maar toen kwam ook de angst. Wat als er nu een kat of hond de weg over rent, of het voorwiel een steen raakt, of een oneffenheid in het asfalt. Dan sla ik over de kop. ik remde en voelde of mijn helm strak genoeg zat.  Even later dacht ik dat ik het stuur zag bewegen. Het zal toch niet.. Want is het niet zo dat het stuur van de fiets van Mattieu van der Poel is afgebroken enkele weken geleden? Canyon heeft alle racefietsen met dat type stuur terug geroepen. Ik bedenk dat de kans heel klein is dat mijn stuur breekt en het meer aankomt op de kunst van het sturen. Niet te veel trekken en duwen en niet onderuit gaan. Want dat overleeft een carbonstuur in ieder geval niet.