Oktober, herfst en woensdagen

7 oktober 2020
Ik riep het al een hele tijd. Vanaf 1 oktober ben ik alle woensdagen vrij. Ik heb dan 40 jaar gewerkt en dan mag het wel ietsje minder. Laat 30 september nu net op een woensdag vallen, dus gaat mijn eerste vrije dag deze week pas in:-).
Collega Janke drukte mij gisteren op het hart om deze dag wel iets leuks te doen toen ik zei dat ik vanaf nu het huishouden misschien wat beter op orde kIMG_0067[1]an houden. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd.
Ik stuur Hanny een appje met het bericht dat ik van plan ben woensdag in Appelscha te rennen. Zij is daar in de buurt met vakantie, misschien heeft ze zin en tijd om mee te gaan.  Ja dus en ze heeft ook wel een mooie route die we nog niet eerder hebben gerend.
Vanochtend vroeg  toch nog even kontakt i.v.m. de coronaregels. Maar we kunnen!
Als ik in de auto richting het Drents Friese Wold rijd betrap ik mezelf erop dat ik met een dikke grijns achter het stuIMG_0082[1]ur zit. Het voelt als een luxe, er zomaar op uit kunnen gaan. Als de auto op de parkeerplek bij Wateren is geparkeerd en de rugzak vastgeklikt is, kijk ik om me heen. Ik moet eerst  heel nodig plassen en zoek een bosje. Tegelijk hoor ik ook al een ‘hoi’ en komt Hanny aanlopen. ‘Momentje’ roep ik. ‘Ik kom zo achter de boom vandaan.
We hebben beide voor de trailschoenen gekozen. En dat is de juiste keuze, merken we al snel . Modder en veel plassen. Hoe anders is het hier zomers. De ondergrond veranderd van singletrack naar gras en asfalt. Dan over een soort van knollenveld, waar we worden nagestaard door een aantal Schotse Hooglanders. Hier rennen vergt de nodige concentratie. Ik ben de afgelopen weken een paar keer op mijn linkerknie gevallen en betrap mezelf erop dat ik soms erg voorzichtig IMG_0069[1]om de kuilen en opstakels heen ren.
We rennen op plekken waar ik nog nooit eerder ben geweest. Dik genieten zo.
Na vijf kilometer komen we weer bij het startpunt. Hanny geeft aan dat we nu de paaltjesroute nog een keer moeten. ‘Nog 12 kilometer?’ vraag ik verschrikt. Want zo lang is die route toch? En daar heb ik niet op gerekend. Maar het is niet de oranje, maar de rode route en die is maar 7 kilometer. Het parcours loopt vlak langs het Canadameer. We maken er even een zijsprong naartoe. IMG_E0084[1] Niet voor niets, want het uitzicht deze morgen is grandioos. Hanny geeft aan dat ze heeft overwogen om deze week hier elke dag ’s ochtends vroeg te gaan te zwemmen. ‘Dat is mij echt veel te koud’ zeg ik. Wanneer we weer omdraaien en een paar passen hebben gelopen blijven we staan, dit klopt niet, hier zijn we net niet geweest. Enkele ogenblikken later zijn we weer op de route en rennen verder. De zon schijnt nog steeds ondanks dat de weersvoorspellingen voor de ochtend zeer slecht zijn. We rennen verder over  de mooiste paadjes en herkennen nu ook stukjesIMG_E0074[1] waar we eerder zijn geweest tijdens een Run Forest Run.
In de laatste kilometer gaat het toch wat miezeren, maar echt nat worden we er niet van. Op de parkeerplek nemen we afscheid. Wat een bijzonder mooi loopje op een doordeweekse vakantiedag.