Hellup, ik zie niets

16 augustus 2021
Zaterdag was het zover. Voor het eerst in, zeg maar een jaar, doe ik weer mee aan een sportief evenement. Een triatlon, in Leeuwarden en samen met Hanny.
Klein detail is wel dat ik bij het opgeven niet heb gezien dat het een olympische afstand is en het zwemonderdeel dus 1500 meter is. Maar afgelopen winter hebben we een borstcrawl-clinic gevolgd en zijn daarna (zodra het weer mogelijk was vanwege de corona) elke maandagavond gaan oefenen in het zwembad. Het zwemmen zal vast gemakkelijker gaan nu.

Toch is het plotseling nog twijfelachtig of ik wel mee kan doen. Twee weken voorafgaande aan dit uitje kreeg ik tijdens het zwemmen kramp in mijn kuit en bleef daar last van houden. De eerstvolgende ren-sessie was misschien iets te snel na het incident en moest ik wandelend afsluiten. Daarna had ik verplicht rust wat rennen betrof. In de vakantie was het lopen er ook bij ingeschoten dus helemaal op mijn gemak voel ik mij niet bij de gedachte dat er na 1500 meter zwemmen, 40 km fietsen nog elf kilometer moet worden hardgelopen.
Als we half twaalf arriveren dienen we ons eerst te registreren en kunnen daarna de fiets op het wisselveld op de goede plek zetten en kijken waar we moeten zijn voor het zwemmen en hoe we bij het fiets- en loopparcours komen.
Het zwemonderdeel is in het water van de Kleine Wielen. De fietsronde gaat langs de Bonkevaart, Lekkum, het Elfstedenbruggetje en Gytsjerk.
Terug in De Groene Ster moet er nog door het recreatiegebied gelopen worden.
Bijzonder in het fietsparcours is de in aanbouw zijnde brug die de wijk Blitsaerd ontsluit; een zandbult vormt over 150 meter een hindernis door uitgelopen bouwwerkzaamheden. In lijn met de Elfstedentocht-gedachte is er een tapijt uitgerold en dienen de deelnemers al klunend deze horde te nemen alvorens zij het parcours verder kunnen vervolgen.
Een paar minuten voor het startschot probeer ik een paar slagen te maken. Ik zie geen hand voor ogen. Dat blijkt normaal te zijn in buitenwater hoor ik. Opletten dus dat ik de goede kant op blijf zwemmen. Al enkele ogenblikken na de start krijg ik een fikse klok water binnen en voel dat ik veel te gejaagd ben. Dit gaat zo niet goed. Het is ook heel anders zwemmen dan in het zwembad. Best wel hoge golven ook. Als ik met de schoolslag verder ga en zie dat de zwemmer voor mij niet echt heel snel uitloopt besluit ik met deze slag verder te gaan en zo nu en dan een stukje te borstcrawlen.
Het zwemonderdeel is vlotter klaar dan ik dacht (achteraf blijkt de afstand korter te zijn) en kan ik aan het fietsonderdeel beginnen. Dat vind ik het leukste. Ondanks dat er vandaag veel gedraaid, gekeerd en gekluund moet worden.
Op de fiets kan ik mooi de koolhydraden weer wat aanvullen.
Vlakbij Gytsjerk zie ik een ambulance en motorpolitie voorbijkomen. Er is een deelnemer tegen een auto gebotst. Gelukkig blijken de verwondingen mee te vallen.
De fietsronde moet twee keer worden gefietst en in de laatste kilometers merk ik wel dat de souplesse verdwijnt. Het waait trouwens ook erg stevig.
Tijdens de wissel naar het rennen ga ik voor het gemak maar even op de grond zitten om de sokken en schoenen aan te trekken om daarna aan het laatste onderdeel te beginnen.
De eerste 6 kilometer wil het wel, maar dan komt de klad er in. Ik heb het warm, heb een blaar op mijn voet en de fut gaat er helemaal uit. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik ruim binnen de limiettijd ga finishen. Helemaal niet erg om even een stukje te wandelen.
Het hardloopparcours bestaat ook uit twee ronden. Als ik aan de tweede lus ben begonnen zie ik Hanny. We kwamen gelijktijdig uit het water, met het fietsen ben ik iets sneller geweest en nu met rennen zit ze weer vlak achter mij. Ik zie Klaas-Jan tussen het publiek staan en stop voor een praatje. Hij spoort me aan om door te lopen, maar ik vind het wel prima. De benen willen niet meer. Maar even later ren ik op reserve het laatste stukje.
Ik ben blij als ik over de finishlijn ga. Héhé, het zit erop.
Ik pak een beker water en loop een stukje terug om de finish van Hanny te zien. Die komt al aangelopen. Ook zij vond het laatste onderdeel best wel pittig.
Bij het verlaten van het wisselveld, geven we de huurchip voor de tijdwaarneming terug, ontvangen een bidon als herinnering en fietsen terug naar huis.
We zijn het er over eens dat dit een prachtig evenement is, maar dat er op meerdere fronten nog wel verbeterpuntjes zijn…