31 mei 2020
Goed, ik heb dus een nieuw sporthorloge voor mijn verjaardag gekregen. En aangezien we op dezelfde dag gingen vertrekken voor een weekje kamperen, kreeg ik het horloge de avond van te voren, dan kon ik nog het één en ander instellen.
Maar het lijkt verstandig om het apparaat, nadat het uitgebreid is bewonderd, weer in het doosje te doen. De handleiding is oneindig. Morgenmiddag is een beter tijdstip. Dan kan ik het op mijn gemak bestuderen.
Diezelfde avond zijn alle basisinstellingen snel ingesteld en kan de route Holten – Nijverdal worden geladen. De optie ‘valdetectie’ zet ik op ‘aan’. Een zeer welkome aanvulling voor als je alleen op pad bent. Bij een ongecontroleerde beweging (een val dus) detecteert het toestel dit en stuurt een sos-bericht naar opgegeven contacten (Klaas-Jan en Wiebren in mijn geval). Mijn fantasie kent geen grenzen. ‘Mocht ik ontvoerd worden’, geef ik aan, ‘dan doe ik net of het een gewoon horloge is. Ik struikel niet al te opzichtig en dan kunnen jullie volgen waar ik heen wordt gebracht door de live track die dan in werking treedt (want het horloge heeft een gps-volgsysteem als je na de val wordt verplaatst)’. ‘Maar jullie weten dus als ik een morgen een bericht verzend het een test is’.
De volgende ochtend vertrek ik met om beide polsen een Garmin. Ik ken de knopjes nog niet goed genoeg van de nieuwe. Ik besluit na enkele kilometers de proef om te struikelen maar te laten voor wat het is. Je hoeft het lot niet te tarten. En als ik na een kwartiertje gewend ben aan hoe de gegevens op het scherm worden getoond kan de oude Garmin in de rugzak. Na vele jaren trouwe dienst.
Als we in de namiddag bij de camper aan de koffie zitten wil ik toch nog checken of dat alarm nu werkt zoals ik denk. Ik ren het grasveldje een paar keer op en neer en laat mij vallen. Te voorzichtig denk ik, want er gebeurt niets. Nog een keer. Nu val ik wat harder en rol ook nog maar een keer door. Het horloge begint te piepen en telt af van 10 naar 0. Mocht je niet willen verzenden, dan is het nu het moment om dat aan te geven geeft het scherm aan. Ik wacht af en als er staat ‘bericht verzonden’ sta ik op en loop op mijn gemak naar Wiebren. ‘En’, vraag ik. ‘Heb je een bericht’? ‘Geen idee waar mijn telefoon ligt’ is het antwoord. Die blijkt binnen te liggen. Zowaar een mail dat ik in ongenade zit. Ik lach triomfankelijk. Maar misschien moet je de telefoon wel bij je houden zeg ik. Anders vindt je me nooit weer. ‘Geef me één reden waarom jij ontvoerd zou worden’ is het antwoord, want ik zou het echt niet kunnen bedenken.
Ík zou er zo drie kunnen bedenken, maar natuurlijk zou ik ook nog gewoon gevallen kunnen zijn antwoord ik lachend.