29 september 2019
Het was de verwachting dat er redelijk wat collega’s mee zouden doen aan de trailrun in Bargerveen. Er kon namelijk met de hond worden hardgelopen (canicross) of gewandeld en voor de eenpitters waren er diverse hardloopafstanden en wandelafstanden.
Toch gaan we uiteindelijk maar met vier vrouwen en één man op pad. Mascha en Eelke gaan voor de 8,5 km, Jellie en ik voor de 16 en Hanny voor de 22 km.
Het was de hele week voor het KNMI al zonneklaar. Zondag zou de slechtste dag van de week worden. Wat inderdaad zo blijkt te zijn. Nadat de auto is geparkeerd, spoeden we ons naar de starttent. Daar is het droog, maar wel koud. Ik twijfel of ik een regenjack aan zal doen of toch maar een t-shirt met korte mouwen. De ervaring heeft geleerd dat je na een paar kilometer rennen warm bent. Nadat Hanny als eerste op weg is hebben wij nog tijd voor een kopje koffie in het nabijgelegen restaurant. Net voor 11 uur krijgen we de laatste aanwijzingen ten aanzien van de route en gaan we van start. De eerste kilometer is door nat zand, kuilen, veel waterplassen en het voelt direct al loodzwaar. Mettje 1 spreekt even later klare taal. Wat heb je hier vandaag te zoeken, je hebt al maanden niet meer een fatsoenlijke afstand gelopen. Nu denk je zeker op je sloffen de afstand af te leggen. In de bagger. Mettje 2 knikt instemmend met haar hoofd en vult aan: ‘Het is misschien niet zo’n goed besluit’. ‘Ik snap er niks van’ zeg ik. ‘Ik had er zo’n zin in, voelde me goed en nu dit. Ik kom nauwelijks vooruit’. We hebben nog niet eens drie kilometer gelopen. Ik mopper op het knollenveld met al die gaten die je haast niet ziet onder het gras en overweeg om over te stappen naar het 8 km parcours. Toch doe ik het niet. Als ik denk dat ik vijf kilometer heb gelopen, blijken het er zes te zijn. Ha, dit is positief. Ik heb mijn ademhaling wat meer onder controle en begin het zowaar ook nog leuk te vinden. Een andere kant op kijken in plaats van waar je van plan bent je volgende voetstap te zetten blijft levensgevaarlijk op dit parcours. De ondergrond leent zich er niet voor.
Ik zet de pet, die ik op heb voor de regen, achterstevoren en het blikveld verruimt zich direct. Het is een bijzonder gebied hier in het achterland van Drenthe. Het laatste restant van het vroegere Bourtangemoeras.
De verzorgingsposten onderweg zijn ruim voorzien van drinken en eten en naarmate de kilometers vorderen, tikken ze nu vlot onder de schoenen weg. Met nog een paar kilometer te gaan komt de schaapskooi (waar de finish is) in zicht. Nog een paar lusjes er om heen en dan kan ik na ruim anderhalf uur op de stopknop van de Garmin drukken. Daarna snel naar de auto om de tas en vervolgens in de luwte van het restaurant omkleden. Als ook Hanny even later binnen is en we elkaar allemaal weer hebben gevonden, blijven we niet langer om dralen. De douche thuis wacht.
Daar kan ik de trail beter op waarde schatten. Het was een prachtige route, door een uniek gebied. En ach, bij een trail hoort het ook te regenen.
Loopgroep Klazienaveen had de organisatie goed voor elkaar en hulde aan de vrijwilligers die in de kou en regen op de route stonden om ons op het goede pad te houden!
One thought on “Bargje yn it Bargerveen”
Reacties zijn gesloten.
Bikkel. Toch maar weer mooi volbracht. Inschrijven is gaan zegt de sporter in je . Daarom hebben wij 4 uur in de regen gefietst MTB Witte Cross Dacht soms ook we lijken wel gek