Wie de schoen past….

3 januari 2021
Nadat Klaas-Jan en ik in mei het eerste gedeelte van de Ns-trail Holten – Ommen hadden gerend (met als eindstation Nijverdal) was het deze week tijd voor het tweede deel. IMG_20201229_220406De weersvoorspellingen veranderen met de dag zodat we dinsdag nog even twijfelen of we woensdag  wel zullen gaan. Maar van uitstel komt afstel, dus…
Woensdagochtend ben ik al vroeg uit de veren. Even rustig ontbijten en daarna de koffiekannen vullen en een lunchpakket maken. De verwachting is dat we de hele dag wel onder de pannen zijn.  Nadat de tas met kleding ‘voor na de loop’ is gepakt, leg ik mijn gloednieuwe trailschoenen erbij. Ik heb ze vorige week even aangehad voor het gevoel en dat voelde niet helemaal goed. Ze knelden een beetje.
Optimistisch als ik ben, denk ik dat ze nu wel iets zijn opgerekt en ik er vandIMG-20201230-WA0017aag wel 22 kilometer op kan rennen. Iets na half tien rijden we Leeuwarden uit. Wiebren zal ons afzetten in de nabijheid van het station Nijverdal en dan doorrijden naar een punt ergens halverwege. Wanneer we gereed zijn voor vertrek, verorberen we het laatste stukje kerstbrood, klik ik de rugzak vast en maken we nog snel een foto. Klaar om te gaan.
De eerste kilometers gaan lekker. Breed pad en droge ondergrond. Klaas-Jan heeft nog steeds last van zijn achillespees en wil om de 2 of 3 kilometer rekken. IMG-20201230-WA0016~3Zo blijven we redelijk bij elkaar in de buurt want ik ren iets langzamer.
Na 6 kilometer zitten de schoenen niet meer zo comfortabel. Ik doe de veters wat strakker en probeer mijn tenen iets op te trekken als ik ren. Dat loopt niet echt fijn. Ik ben echt kwaad op mezelf. Zo ervaren en dan deze fout maken. Hoe kon ik verwachten dat dit goed zou gaan. En waarom heb ik geen extra paar schoenen meegenomen. Die zou ik dan straks op het punt waar Wiebren staat aan kunnen trekken. Stom. Stom. Stom.IMG_20201230_114651
Inmiddels stop ik ook elke keer maar even als Klaas-Jan staat te rekken. Kan ik mijn tenen even rust geven. Maar ik merk dat ik daarvan weer uit mijn ritme raak. Gewoon rustig door hobbelen, zeg ik tegen mezelf. Je komt er wel.
Soms is het even zoeken naar de route.  Later lees ik waar ik precies ben langsgekomen. Dit vond ik wel bijzonder. ‘Het woonzorgcomplex Krönnenzommer werd in 1902 geopend door koningin Emma als “Volkssanatorium voor borstlijders” (tubercolose). Tegenwoordig biedt het complex zorg aan uiteenlopende patiënten. Op het terrein vind je chocolaterie ”Twente Decadente” waar je naast uitstekende chocoladeproducten ook iets kunt drinken. De naam ‘Krönnenzommer’ verwijst naar een gedicht van de Sallandse dichteres Johanna F. van Buren. Het gedicht gaat over de nadagen van de zomer, wanneer de kraanvogels (‘krönnen’) zich opmaken om te vertrekken naar warmere streken.’
Vaak is er wel een pad, maar een enkele keer moeten we zelf onze weg vinden. Bij  8 kilometer rinkelt mijn mobiel. Wiebren, die vraagt of er iets is. Hij staat al heel te lang te wachten op het 10 kilometer punt. ‘Het gaat niet zo snel als op de weg en we hebben ook wel wat oponthoud. We zijn er zo’ geef ik aan.IMG_20201230_122243
Als de Garmin piept bij kilometer 10 zie ik hem in de verte naast onze auto staan. Ook hier stoppen we weer even en vermijd ik het om te klagen. Ik weet wat de heren gaan zeggen. Dat ik mijn hardloopschoenen altijd te klein koop. Wat in mijn ogen dus helemaal niet zo is. Dus houd ik het erop als Wiebren vraagt hoe het gaat, dat ik vandaag mijn dag niet heb.
Verder voor het laatste stuk. Dit gedeelte is heuvelachtiger. We moeten de Lemelerberg en de Archemerberg over. Op de laatste nemen we even tijd om rond te kijken. IMG_20201230_133440[1]Wat een prachtige vergezichten. Daar moet een foto van worden gemaakt. We zien Ommen in de verte liggen en gaan weer door voor de laatste kilometers.
Het wandelpad wat we nu moeten afdalen is druk met wandelaars en technisch lastig om te rennen. Ik besluit om te wandelen.
Het bospad wat volgt is weer vlak en  moet ik mijn laatste reserves aanspreken. Ik ben onderhand best wel moe. En die  tenen…
Het asfalt in de kom van Ommen voelt als tapijt voor de voeten en ik besluit als ik het P&R terrein op ren en de teller op 21,4 km zie staan er nog  een rond getal van de maken en ren nog een rondje van 600 meter. Klaar! Inmiddels is Klaas-Jan is er ook.IMG_20201230_142347[1]
Bij de auto gekomen trek ik de schoenen eerst uit. Nadat we ons schoon hebben geboend met ‘natte doekjes van de Wibra’ is er koffie met oranjekoek. Verdiend, al zeg ik het zelf. Het was vandaag een schitterend parcours, maar ook pittig.
En die schoenen? Dezelfde dag verkocht aan iemand die net een kleinere schoenmaat heeft dan 39 1/3. Ik weet zeker dat zij er veel plezier aan gaat beleven.